خطای ستارگان بخت ما

خطای ستارگان بخت ما

آخرهای زمستان هفده سالگی‌ام، مامانم به این نتیجه رسید که افسرده شده‌ام، شاید برای اینکه خیلی کم از خانه بیرون می‌رفتم، بیشتر وقتم را توی تختخواب می‌گذراندم، یک کتاب را هزار بار می‌خواندم، میلی به غذا نداشتم و بقیه‌ی وقتم را هم به مرگ فکر می‌کردم. هربار که یکی از دفترچه‌های راهنمای سرطان را می‌خوانید یا به سایت‌های مخصوصشان سر می‌زنید، همه اشاره می‌کنند که افسردگی یکی از عوارض جانبی سرطان است. اما افسردگی از عوارض جانبی سرطان نیست، بلکه از عوارض جانبی مرگ است. (سرطان خودش هم یکی از عوارض جانبی مرگ است. تقریباً در مورد همه‌چیز همین‌طور است.) برای همین مامانم مرا پیش دکتر همیشگی‌ام جیم برد و او هم بعد از چند بار صحبت قبول کرد که من واقعاً دچار نوعی افسردگی کامل و فلج‌کننده‌ی بالینی شده‌ام و برای همین هم باید داروهایم را عوض کنم و در جلسات یک گروه پشتیبان هم شرکت کنم.